सात प्रतिबद्धता[सम्पादन गर्ने]
सात प्रतिबद्धताहरू:
सञ्चार खोल्नुहोस्
खुला संचार ठूलो र कुनै-ब्रेनर जस्तो देखिन्छ, तर यो आश्चर्यजनक चुनौतीपूर्ण अभयारण्य प्रतिबद्धता हुन सक्छ। राजनीतिज्ञहरू र विज्ञापनदाताहरूले कसरी कुनै कुरावास्तवमा भन्दा बढी वा कम, स्वादिष्ट बनाउनको लागि उपहासको प्रयोग गर्नेछन् भन्ने कुरा धेरै मानिसहरूलाई थाह हुन सक्छ। यदि हामी रोगी संरक्षण र किफायती हेरचाह अधिनियमको बारेमा कुरा गर्ने हो भने के मैले ओबामाकेयर भनेको भन्दा फरक कुराकानी हुनेछ? के तपाईंलाई थाह छ कि फार्मास्युटिकल कम्पनीहरूले अनुसन्धानकर्ताहरूलाई उनीहरूको औषधिहरूको नामहरूमा फोकस समूहहरू सञ्चालन गर्न नियुक्त गर्छन्? स्काइरिजी भन्न, सम्झन, र रिसांकिजुमाब भन्दा बढी आकांक्षी महसुस गर्न धेरै सजिलो छ। यस प्रकारको गतिविधिको मेरो मनपर्ने उदाहरणहरू मध्ये एक नामको मार्केटिंग हो। के तपाईंलाई थाहा छ कि राल्फ लरेनको दिइएको नाम राल्फ रुबेन लिफशिट्ज हो? उहाँ परिवर्तनको बारेमा कुरा गर्नुहुन्छ र किन उहाँले लरेनलाई यहाँ प्रयोग गर्नुभयो, तर मलाई लाग्छ कि तपाईं अनुमान गर्न सक्नुहुनेछ कि किन उच्च-अन्त कपडा लाइनहरू बेच्न प्रयास गर्ने कसैले कम उत्तेजक मोनिकर लाई प्राथमिकता दिनेछ। यहाँ मेरो कुरा यो हो कि निरीक्षणमा हामी सामान्यतया हाम्रो संचारको साथ धेरै कम खुला हुन सक्छौं जुन हामीले सोच्न सक्छौं।
आशा छ, राल्फ लरेनको बारेमा त्यो बिटले तपाईंलाई एक चकलेट दिन्छ। परित्याग को साथ मेट्नुहोस् वा कसरी खुला संचार अभयारण्यमा प्रतिबद्धताको रूपमा देखापर्दछ भनेर पढ्न जारी राख्नुहोस्।
स्पष्ट रूपमा कुराकानी गर्न धेरै असहज हुन सक्छ, विशेष गरी यदि हामीलाई लाग्छ कि सन्देश राम्रोसँग प्राप्त हुनेछैन वा यसले स्थितिलाई असहज बनाउनेछ। हामी आफ्नो प्रियजनलाई तिनीहरूको पहिरन मन पर्छ भनेर कति चोटि बताउन सक्छौं जबकि वास्तवमा हामी छैनौं? कुनै साथी वा सहकर्मीको दाँतमा केही छ भनेर हामी कतिपटक भन्दछौं? यदि यी परिस्थितिहरूमा यो कठिन छ भने, नयाँ नियमको वाहक हुन, मानिसहरूले मन पराएको कुरामा परिवर्तन, वा प्रत्यक्ष रिपोर्टमा प्रदर्शनका मुद्दाहरू सम्बोधन गर्न कत्तिको गाह्रो हुन सक्छ?
हामी खुला संचारको साथ यति असहज हुन सक्छौं कि प्रत्यक्ष कुराकानी गर्ने व्यक्तिहरूले कठिन, मालिक, अधिनायकवादी, र यति मा लेबल प्राप्त गर्न सक्छन्।
खुला सञ्चार भन्नाले अभयारण्यको अर्थ के हो?
प्रमाणीकरणको लागि अभयारण्य मापदण्डले बताउँछ कि खुला संचारको सन्दर्भमा, "सदस्यहरू एक-अर्कासँग कसरी कुराकानी गर्छन् भन्ने बारे सचेत हुन सहमत छन्। समुदायका सदस्यहरू जतिसुकै कठिन भए तापनि सम्पूर्ण समुदायलाई असर गर्ने मुद्दाहरूबारे कुरा गर्न र प्रत्यक्ष र खुला तरिकामा त्यसो गर्न सहमत हुन्छन्। नेताहरूले सबैलाई असर गर्ने निर्णय वा मुद्दाहरूको सन्दर्भमा पारदर्शिताको अभ्यास गर्छन्। समुदायका सबै सदस्यहरूलाई सफल हुन आवश्यक जानकारी छ।
यसलाई फेरि पढौं ।
सदस्यहरू एकअर्कासँग कसरी कुराकानी गर्छन् भन्ने बारे सचेत हुन सहमत छन्। समुदायका सदस्यहरू जतिसुकै कठिन भए तापनि सम्पूर्ण समुदायलाई असर गर्ने मुद्दाहरूबारे कुरा गर्न र प्रत्यक्ष र खुला तरिकामा त्यसो गर्न सहमत हुन्छन्। नेताहरूले सबैलाई असर गर्ने निर्णय वा मुद्दाहरूको सन्दर्भमा पारदर्शिताको अभ्यास गर्छन्। सबै समुदायका सदस्यहरूलाई सफल हुन आवश्यक जानकारी छ।
संचार बारम्बार राइट सेन्टरको लागि एक मुद्दाको रूपमा आउँछ र, स्पष्ट रूपमा, ग्रहमा हरेक अन्य संगठनको बारेमा। यो एक संचार को सबै पक्षहरु मा मान्छे को कमी को कारण हो शिक्षण-ब्याक को उपयोग गरेर यो सुनिश्चित गर्न को लागी कि सबै सँग सफल हुन को लागी आवश्यक जानकारी छ। यो पारस्परिक स्थिरको कारण पनि हो जुन खुला संचारको मार्गमा प्राप्त गर्न सक्छ - स्थिर जुन नेताहरूबीच अवस्थित हुन सक्छ जसरी यो संगठनमा अन्यत्र अवस्थित छ।
त्यो स्थिर हुन सक्छ, र सामान्यतया, मानिसहरू भएको कुनै पनि ठाउँमा अवस्थित छ। हामी दिनभरि एकअर्कालाई ट्रिगर गर्छौं। हामी आफैलाई दुर्भाग्यपूर्ण र कहिलेकाहीं धेरै असम्भव निर्णयहरू गर्न पाउँछौं। कहिलेकाहीं यी विकल्पहरू हामीसँग विकल्प छैन जस्तो लाग्छ, तर वास्तवमा, हामी वास्तवमा गर्छौं, तिनीहरू केवल भद्दा विकल्पहरू हुन्। (डिज्नी चलचित्रहरूको सुखद अन्त्य पनि अक्सर दुखद हानिको साथ सुरु हुन्छ)।
चुनौतीपूर्ण छनौटका केही उदाहरणहरूमा महामारीको समयमा र पछि स्वास्थ्य हेरचाहमा रहन सहमत हुनु, हामीलाई असहज महसुस गर्न सक्ने स्थितिमा रहन छनौट गर्नु समावेश छ (नोट: योगमा पनि लागू हुन्छ), र कुनै कुरालाई सम्बोधन गर्न आवश्यक पर्दा नबोल्ने छनौट गर्नु समावेश छ। जागिर छोड्दा र बोल्दा असाध्यै असहज महसुस हुन सक्छ, तर त्यसरी नै कतै काम गर्दा वा वास्तवमा हाम्रो लागि नभएको स्थितिमा काम गर्नु वा हामी पूर्णतया असहमत हुने काममा संलग्न भइरहनुको नैतिक चोट सहनु पनि हो। यो कहिलेकाहीं चरम असुविधा आफैले ट्रिगर गर्न सक्छ, जसले हामीलाई पुन: अभिनय त्रिकोणहरू सिर्जना गर्न सक्छ किनभने हामी पीडित जस्तै महसुस गर्दछौं, जसले बदलेमा हामीलाई सबैभन्दा सुविधाजनक, यद्यपि आवश्यक रूपमा सही, सतावटकर्तामा पुर् याउँछ।
त्यहाँ प्रत्येक संचार गर्न दुई अन्त छन्: प्रेषक र प्राप्तकर्ता. यसरी, खुला संचार पूर्णतया भावनात्मक बुद्धिमत्तासंग अल्झिएको छ। चाहे हामी सन्देश पठाउँदैछौं वा तिनीहरूलाई प्राप्त गर्दैछौं, हाम्रो आफ्नै ट्रिगरहरू (शब्दहरू, वाक्यांशहरू, मुद्दाहरू, व्यक्तिहरू, आवाजको स्वरहरू, गन्धहरू, केहि पनि हुन सक्छ) को जागरूकता त्यो संचारमा देखाउन आवश्यक छ जुन व्यावसायिक रूपमा संलग्न हुन र कारणको साथ तयार छ, वा, यसको विपरीत, हामी एक निश्चित क्षणमा राम्रो देखाउन सक्दैनौं भन्ने जान्दाजान्दै। भावनात्मक बुद्धिमत्ताले हामीलाई कुनै पनि ठूलो निर्णय कहिले गर्नुपर्छ र गर्नु हुँदैन भनेर बुझ्न मदत गर्छ।
पवित्र स्थानको तालिममा भाग लिएपछिका हप्ताहरूमा मैले कति चोटि रिसाएँ, चिढिएँ, निराश भएँ र थकित भएँ, म तपाईंलाई बताउन पनि सक्दिनँ। म मानिस हुँ, यो हुन्छ। र म शर्त लगाउनेछु कि मसँग निश्चित बैठकहरूमा भएका मानिसहरूले यस तथ्यलाई प्रमाणित गर्नेछन् कि म सँधै मेरो सबैभन्दा राम्रो आत्मको रूपमा देखाउँदैन किनभने, अरे - यो हामी हाम्रो भावनाहरू बन्द गर्न सक्छौं जस्तो छैन (र तपाईंहरू मध्ये जसले सोच्नुहुन्छ कि तपाईं सोच्न सक्नुहुन्छ, फेरि सोच्नुहोस्!)। कसैले पनि यो कुरा सजिलो हुनेछ भनेर भनेनन्। वास्तवमा, कसैले (* अहम *) विशेष गरी यो हुनेछैन भनेर सबै कुरा भनिरहेको छ।
कार्यसम्पादन, जवाफदेहीता, प्राथमिकता, त्रुटिहरू सच्याउन र प्रक्रियाहरू ठीक गर्ने बारे यी महत्त्वपूर्ण वार्तालापहरू मध्ये कुनै पनि वास्तवमा सबै आनन्ददायी छैनन्। तर हामीले गर्ने काममा अझ राम्रो हुने आशा राख्छौं भने तिनीहरू आवश्यक छन्। यस्तो कुराकानीमा कोही पनि वास्तवमा बल भएको छैन; यी प्रकारका वार्तालापहरू वास्तवमा धेरै ट्रिगर हुन सक्छन्। हामीले गलत तरिकाले केही गरेका छौं, कुनै पनि कुरा जस्तो हुनुपर्ने थियो त्यो छैन भनेर भनिनु असहज छ र यसले हामीलाई त्यस्तो समय र ठाउँमा फिर्ता ल्याउन सक्छ जहाँ हामीलाई अन्यायपूर्ण रूपमा आरोप लगाइएको थियो वा अन्यथा असुरक्षित थियो। त्यहाँबाट हामी पुनरावलोकनमा फस्छौं, र उद्धार गर्नु, सतावट दिनु वा आफूलाई पीडितको रूपमा वर्णन गर्नु न्यायोचित लाग्न सक्छ। नराम्रो, गलत, वा अन्यथा नराम्रो महसुस गर्ने कुनै कुराको वर्णन गर्न ठूलो भावनात्मक भाषा प्रयोग गर्नु र जताततै औंला औंल्याउनु वास्तवमै सही लाग्न सक्छ तर आफैलाई। यी क्षणहरूमा, खुलेर कुराकानी गर्न, हामीले सक्रिय रूपमा भावनात्मक बुद्धिको प्रयोग गर्नुपर्छ कि कहिलेकाहीं सही महसुस गर्ने कुरा वास्तवमा पुनर्मिलनमा अभ्यस्त बहाव हुन सक्छ।
सदस्यहरू एकअर्कासँग कसरी कुराकानी गर्छन् भन्ने बारे सचेत हुन सहमत छन्। समुदायका सदस्यहरू जतिसुकै कठिन भए तापनि सम्पूर्ण समुदायलाई असर गर्ने मुद्दाहरूबारे कुरा गर्न र प्रत्यक्ष र खुला तरिकामा त्यसो गर्न सहमत हुन्छन्। नेताहरूले सबैलाई असर गर्ने निर्णय वा मुद्दाहरूको सन्दर्भमा पारदर्शिताको अभ्यास गर्छन्। सबै समुदायका सदस्यहरूलाई सफल हुन आवश्यक जानकारी छ।
सायद सबैसँग कुराकानी खोल्न ब्याटबाट सही प्रतिबद्ध हुनु पहिलो कदमको धेरै ठूलो कुरा हो। तर म शर्त लगाउन तयार छु कि राइट सेन्टर समुदायमा सबैले कम्तिमा एक व्यक्ति सुनिश्चित गर्न प्रतिबद्ध हुन सक्छन् जुन उनीहरूले यस हप्ता कुरा गर्छन् कि उनीहरूले कम्तिमा एक कार्यमा सफल हुन आवश्यक जानकारी छ। लुइस न्युम्यानको व्याख्या गर्ने हो भने, समयबित्दै जाँदा एउटा डिग्रीमा पनि परिवर्तन हुनु एउटा नयाँ दिशा बन्छ।
द्रुत सुझावहरू
(शैनन ओसबोर्नद्वारा तपाईंकहाँ ल्याइएको)
सञ्चार भनेको दुईतर्फी सडक हो । हामी नियन्त्रण गर्न सक्दैनौं कि कसैले कसरी जानकारी प्रदान गर्दछ तर हामी नियन्त्रण गर्न सक्छौं (हदसम्म हाम्रो ट्रिगरले अनुमति दिन्छ र तिनीहरूसँग सामना गर्ने अभ्यास गर्दछ) हामी यसलाई कसरी प्राप्त गर्दछौं। कुराकानीमा चिडचिडाहट, कुण्ठा, रिस वा डरले हामी उत्तेजित भएका छौं वा अन्यथा प्रतिक्रिया दिइरहेका छौं भनेर चिन्न थाल्दा हामी आफैलाई गोप्य केही सेकेन्ड लिन सक्छौं र हाम्रो दिमागको तार्किक भागलाई कुराकानीमा फिर्ता ल्याउनको लागि केही शब्दहरू हाम्रो दिमागमा पछाडि हिज्जे गर्न सक्छौं। हामी यी गोप्य साना सेकेन्डहरू आफैलाई यस्तो प्रश्न सोध्न पनि लिन सक्छौं, "म यस परिस्थितिमा कसरी देखाउन चाहन्छु?" (पीडित, उद्धारकर्ता, उत्पीडक, वा सर्जक, चुनौती, प्रशिक्षक)।
धन्यवाद
मेघन पी रुडी, पीएच.डी.
वरिष्ठ उपाध्यक्ष डा.
शैक्षिक मामिला, उद्यम मूल्यांकन र उन्नति,
र मुख्य अनुसन्धान र विकास अधिकारी
राइट सेन्टर फर ग्रेजुएट मेडिकल एजुकेसन
